گرده های مرگ بر پیکر نیمه جان موسیقی بلوچستان پاشیده شد

گرده های مرگ بر پیکر نیمه جان موسیقی بلوچستان پاشیده شد

روزدرآ: می گویند که «هنرمند هر کجا رود قدر بیند و بر صدر نشیند» اما این روزها هنرمندان نه تنها قدر نمی بینند بلکه در قعر ناملایمتی ها می نشینند چرا که هنرمندان در بدترین شرایط معیشتی جان خود را از دست می دهند و سرمایه های این خطه از کشور به باد فنا می روند.

از قدم الایام گفته اند سالی که نکوست از بهارش پیداست اما بهار امسال بهاری بود که با درگذشت استاد ماشالله بامری و بعد از آن استاد غلامرسول دینارزهی به خزان موسیقی بلوچستان مبدل گشت و این سال آنطور که از بهارش پیدا بود نوید یک سال بد را برای هنرمندان این خطه می داد .

بعد از آن نیز مرگ به سراغ چند هنرمند دیگر از اهالی موسیقی بلوچستان و دست آخر  «موسی بلوچ» دونلی نواز چیره دست رفت تا در یک سال خانواده و اهالی بزرگ موسیقی بلوچستان شاهد از دست دادن چهارمین عضو برجسته خانواده خود باشد و به سوگ این دونلی نواز خوش آتیه بنشینند.

مرگ موسی بلوچ آخرین گرده های مرگ را بر پیکر نیمه جان موسیقی سنتی بلوچستان پاشید تا بار دیگر یکی از جذابترین آلات هنر موسیقی که در خطر انقراض است با کوچ یکی از دو نوازنده اش زنگ خطرهای زوال موسیقی و ساز دونلی را به صدا درآورد.

آنچه که در این میان قابل توجه و تاسف است پر پر شدن استعدادهای کشورمان در پی اموراتی خارج از مقام و منزلت یک هنرمند است چرا که درگذشت یک هنرمند برجسته و موسیقیدان با ذوقی مانند موسی بلوچ در حین مسافر کشی نه تنها درد آور است بلکه برای آنان که قصور نموده اند نیز شرم آور است.

چرا در کشوری که با این چنین عظمت، هنرمندش دغدغه نان داشته باشد و به خاطر روی آوردن به مشاغلی سخت و زیان بار که نه در توان اوست و نه در شانش جان بدهد هنرمندی که باید در فکر تولید آثار فاخر بدون هیچگونه دلمشغولی باشد چنین مظلومانه با خودروی پراید مرگ را تلخ تر از هر آنچه که تصورش را کرد به کام بچشد و به جان بپذیرد.

اما موسی و عیسی ها تا زنده بودند چنان سربلند از هنر خویش حراست نمودند که حتی در این راه کم نکشیده اند دردها و رنج ها و کم نچشیده اند مرارت ها و تلخی ها. ولی موسی و عیسی های این آب و خاک با سربلندی از این خاک رخت بربستند وآنچه که با مرگ موسی بلوچ و عیسی های بلوچ نمایان گشت مظلومیت هنرمند برای نان بود و به قیمت جان.